Zwanger zijn is zo een magische tijd.
De schopjes die je voelt in je buik.
Het intense geluk dat je samen deelt als koppel.
Het wachten op waarschijnlijk, “het mooiste wat ons ooit zal overkomen”.
Ik ben nu 33 weken ver, ik heb nog 6 weken te gaan.
Ik kan het bijna niet geloven dat wij binnen 6 weken mama en papa zijn.
Het laatste trimester heeft zeker zijn charmes, en ik geniet nog steeds. Maar feit is wel dat er dingen zijn waar ik me schuldig aan maak. Ik som ze even op:
- Ik heb geen grenzen. Ik ben zwanger en heb zeker geen beperking. Om dan te moeten toegeven dat boodschappen doen, en van pier naar pol rijden, er te veel aan was. Om dan nadien in de zetel te ploffen met gezwollen voeten en benen.
- Ben die me uitlacht met, “waar zijn jouw enkels naartoe?” Juist ja, het vele vocht in mijn voeten en benen. Ziet er allemaal zeer sexy uit. Hierdoor wel de nood vinden om nieuw schoeisel te “moeten” gaan kopen, maar om dan in de winkel te moeten concluderen dat geen enkele schoen nog flaterend is. Op die momenten voel je je wel de stiefzus van Assepoester.
- Bewegingen in de buik zijn zeer leuk, en ik geniet met volle teugen. Maar als ik in de zetel lig, kan het best vervelend zijn ook. “Jij kleine alien in mijn buik”
- Bij thuiskomst meteen een comfortabele broek en shirt aantrekken. En die bh, die moet uit. Hoe sneller hoe liever.
- Stappen als een pinguïn of een gans, en mij daar eigenlijk nog goed bij voelen ook. Normaal proberen stappen is een te grote opgave. Zucht!
- Mij afvragen waarom ik het ooit leuk vond om zwangerschapskledij te shoppen. Om nu zoiets te hebben van: ik wil zo snel mogelijk nieuwe items shoppen, en liefst geen zwangerschapskledij. Want het is toch niet meer de moeite om iets nieuw te kopen.
- Ik krijg mijn schoenen moeilijk aan en uit. Komt er iemand helpen, please, iemand?
- Trots en angstig naar mijn buik kijken. Kan mijn buik ook ontploffen?
Is dit herkenbaar voor jou? Laat het mij zeker weten in de comments of via Instagram.
